Om de verdichtingsgraad te bepalen van een ondergrond, aanvulling, onderfundering of fundering bestaande uit grond, zand of steenslag, wordt op de werf een plaatproef uitgevoerd. 

De bedoeling van een plaatproef is het meten van de zakking van een centrisch belaste, stijve plaat. Omwille van de beperkte invloedsdiepte kan een plaatproef enkel informatie geven over de verdichting van een beperkte grondlaagdikte. Daarom worden plaatproeven hoofdzakelijk in de wegenbouw, bij ophogingen of bij berekenen van vloerplaten aangewend.

Bij statische plaatproeven wordt gebruik gemaakt van een tegengewicht. Voor de wegenbouw wordt de samendrukbaarheidsmodulus bepaald. Hierbij hangt de keuze van de te gebruiken plaat af van de ondergrond waarop de plaatproef dient te worden uitgevoerd (op zand wordt de plaat met een oppervlakte van 750 cm² gebruikt, voor steenslag met een maximum korrelmaat van 40 mm wordt gebruik gemaakt van de plaat met een oppervlakte van 200 cm²).

Voor de berekening van vloerplaten wordt de beddingsconstante volgens Westergaard (ook wel K-waarde genoemd) bepaald met een plaat van 75 cm diameter.

De verticale belasting op de plaat wordt aangebracht met behulp van een hydraulische vijzel. Tijdens de belasting wordt de bodem vervormd en de mate van vervorming wordt gemeten met sensoren die op de plaat zijn geplaatst. Vervolgens wordt op basis van de metingen de draagkracht van de bodem berekend en vergeleken worden met de eisen van toepassing op de geteste laag.

Bij dynamische plaatproeven wordt de belasting op de ondergrond gebracht door een gewicht te laten vallen, deze wordt gebruikt als alternatief voor de statische plaatproef in geval geen tegengewicht kan gepositioneerd worden terug hoogte van de proefplaats.

De keuze van de apparatuur hangt af van de te testen laag en van de werfomstandigheden.